Week en weekend 7
Blijf op de hoogte en volg Britt
31 Maart 2015 | Verenigde Staten, Los Angeles
Christel: Maandag, dinsdag en woensdag moesten onderweg naar het werk de deuren van een huis gaan openen. Het huis was van een man die het geërfd had van zijn moeder. Zijn zus woonde nog in het huis maar volgens hem heeft ze heel haar leven lang van de moeder geprofiteerd. Hij vond het dus ook niet kunnen dat zij nu gratis in dat huis mocht blijven wonen. Hij heeft de rechtszaak gewonnen en zijn zus is uit het huis gezet. Die 3 dagen moesten wij de deuren gaan openen zodat ze haar spullen die nog in het huis lagen kon verhuizen. Om 18u moesten we de deuren terug gaan sluiten. De eerste dag waren de zus en haar advocate nog spullen uit het huis aan het halen. We hebben bijna een uur moeten wachten vooraleer ze uit het huis ging. Ze vroeg of ik de volgende dag vroeger kon komen maar dat mocht niet van Danny. De advocate vertelde ons dat ze in haar auto leefde. Heel raar want de volgende dag waren haar zonen meer aan het opruimen (waarom leeft ze dan niet bij haar zonen???). De ene zoon was vriendelijk maar de andere keek me aan alsof ik ‘the devil’ was. Hun moeder snapte gelukkig maar al te goed dat ik gewoon deed wat me opgedragen werd, en dat ik dus niets aan de zaken kon veranderen. Woensdag dag was er opnieuw 1 van haar zonen aanwezig. Aangezien het de laatste dag was, was deze nu ook kwaad. Eerst reageerde hij het op ons af, maar later had hij door dat het niet onze schuld was. ‘Mein Onkel ist ein Arschloch’, zei hij (er blijkbaar vanuit gaande dat ze in België Duits spreken). Het was al bijna half 7 dus ik moest ze er wel op aanspreken dat ze moesten gaan en dat ik de deur op slot moest doen. Ik heb ze uitgelegd dat ze nog steeds naar de advocate konden bellen met de vraag of zij hen meer tijd kon geven, want het huis was nog belangen na niet leeg. Ik denk dat ze er wel 80 auto’s kleren uit hebben gehaald. Na 10 minuten zijn ze dan toch vertrokken.
Deze week ging er ook een ‘escrow’ open voor een eigendom dat we al even te koop hadden staan. Het gaat over 3 kleine huisjes op een helling, allemaal zijn ze verhuurd. Tijdens de ‘escrow’ moet alles nagekeken worden en klaargemaakt worden voor verkoop. Maandag moest ik bijvoorbeeld naar de huisjes rijden om ervoor te zorgen dat de termietencontroleur zijn werk kon doen. Ook Retrofit was er. Zij controleren zaken als de beschermschakelaar voor gas bij aardbevingen, alles wat water opwekt of waar water uitkomt, enz…. Vrijdag kwam er nog een andere inspecteur. Deze was van de buyer’s kant. Hij moest alle drie de huizen van binnen en van buiten controleren. Ondertussen moest ik van Danny een soort van plaatsbeschrijving maken van de 3 huisjes. De grootste problemen waar scheuren in de steunmuren en gaatjes in de dakbedekking. Nu moet er afgesproken worden wie deze kosten gaat dragen. Het kan ook zijn dat ze het van de verkoopprijs af gaan halen.
Tenslotte is er deze week een nieuwe ‘listing’ bijgekomen. Dat wil zeggen dat Danny weer een nieuw appartement mag verkopen. Het was er één in het gebouw waar hij zelf woont. Woensdag moest ik ernaar toe rijden om de loodgieter binnen te laten. Dit heeft lang geduurd maar ik was al lang blij dat ik niet heel de dag alleen op kantoor moest zitten. Danny en Eric waren namelijk naar een ‘staging appointment’ DIE IK GEREGELD HAD, en ik mocht niet mee :( . Heel jammer want bij een staging appointment komen er , in dit geval 3, interieurdesigners om te kijken hoe ze het huis zouden inrichten zodat het sneller verkoopt. De meubels die ze daarvoor gebruiken zijn gehuurde meubels. Ok even afgeleid, woensdag heb ik me dus een beetje verveeld in het appartement terwijl de loodgieter bezig was, maar donderdag was het wel leuk. Toen was het de fotoshoot! Bij dit appartement waren het gewoon de meubels van de bewoners en hebben we zelf wat ‘gestaged’. En daarmee bedoel ik kussens en bloemstukjes van de ene naar de andere kamer sleuren.
Britt: Deze week heb ik weer veel administratieve werkjes (dingen opzoeken, bellen, informatie verzamelen, ...) gedaan die eigenlijk niet de moeite zijn om over te vertellen, dus ik zal jullie enkel de leuke dingen vertellen!
Dinsdag had Andrew enkele afspraken met klanten op kantoor en ik mocht één daarvan bijwonen. Ik had deze vrouw al eens gezien bij één van de huisbezoeken waarbij ik mee mocht, dus het was leuk om haar nog eens te zien. Ze werkte zelf eigenlijk voor iemand anders die in het buitenland woont, en zij zoekt dan panden die ze denkt dat geschikt zijn voor hem. We hadden een huis gezien dat er wel redelijk goed uitzag, en vandaag gingen we dat samen beoordelen. De conclusie was echter dat het niet goed genoeg was: het was veel te duur voor wat het was, en omdat de verkoper duidelijk niet gemotiveerd was om snel te verkopen, gaan we niet veel van de prijs afkrijgen. Er was ook heel veel werk aan, want er moesten slaapkamers bijgemaakt worden op één of andere manier. Het was wel interessant om hierbij te zijn en de redeneringen te volgen, en het was leuk omdat de vrouw echt wel heel grappig was. Op het einde hebben we nog wat over koetjes en kalfjes gepraat (zo goed als dat gaat met mijn Engels), en ik kreeg zelfs een knuffel als ze vertrok, heel leuk allemaal.
Vanaf woensdag was Nick voor een week op vakantie (hij gaat logeren in het huis van Anjelica Huston -de vrouw die Morticia Addams speelt in The Addams Family, zijne boyfriend werkt daarbij, hoe cool is dat?!) en hij was dus niet op kantoor. Vandaag was Andrew wel de hele dag op kantoor. Ondertussen had de klant van Venice Beach een bod gedaan op één van de huizen die ze vorige week hadden gezien. Een cash offer (dus hij moet geen lening aangaan) van 4.444.444,40 dollar! Dat is al de moeite... Uiteindelijk heeft de verkoper een tegenbod gedaan om de prijs nog iets te verhogen, maar hoe dat is afgelopen weet ik nog niet.
Donderdag zag ik dat ik een mail had van een van onze nieuwe klanten. Hij is op zoek naar een appartement voor hem en zijn tweejarig dochtertje, en hun hond. Ik had voor hem in het begin van de week al een search opgesteld en hieruit waren enkele goede appartementen gekomen die hij graag wou bekijken. Hij had een lijst opgegeven van de panden die hij wou zien en de tijdstippen waarop hij tijd had. Dan heb ik zoveel mogelijk showings proberen te regelen voor vrijdag, wat weer een hele opgave bleek omwille van hun hond (huisdieren zijn niet altijd toegelaten) en niet alle makelaars waren op kantoor. Uiteindelijk kon ik op het einde van de dag een schema doorsturen naar de klant wat er voor de volgende dag op de planning stond.
Vrijdag is Andrew dan met de klant op de huisbezoeken geweest. 's Avonds kreeg ik telefoon van Andrew om te vertellen dat de huisbezoeken heel goed waren verlopen en dat de klant heel erg onder de indruk was hoe professioneel alles was geregeld en zo voort. Andrew heeft mij hier dan voor bedankt omdat ik dit allemaal geregeld had, en hij zei dat ik ervoor had gezorgd dat we een heel goede eerste indruk hadden gemaakt. Joepie!
Voor de rest is de rest van de week niet de moeite om hard over uit te breiden!
Weekend:
Vrijdag was het ‘relaxentijd’. We hadden op het internet een Belgian Beer Bar gevonden in Downtown en wouden daar graag naartoe gaan. Britt had al iets gevonden om daar te eten. Jammer genoeg was onze eerste keuze niet open. Waarschijnlijk waren ze aan het verbouwen of iets dergelijks maar het leek er in ieder geval niet op dat we daar konden eten die avond. Dus zijn we aan onze tocht naar de tweede keuze begonnen. Het engste wat we tot nu toe al gedaan hebben. Overal zwervers! Het zag er dus ook niet naar uit dat restaurant de moeite ging zijn maar aangezien we niet meer terug durfden te wandelen hebben we toch doorgezet. En gelukkig hebben ze ons aangenaam verrast. Ondanks de ongezellige buurt was het restaurantje heel gezellig. Ook hebben we er goed gegeten en omdat we niet konden kiezen welk dessert we gingen nemen hebben we elk iets anders besteld en in de helft gewisseld. Voor de terugweg naar de auto hebben we een veiligere weg genomen dan de heenweg. Maar wat we te voet gezien hebben is niets tegenover wat we in de auto nog zagen. Hele zwerversbuurten met tientallen tenten langs de straten op de stoep. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel zwervers op een hoop gezien. Gelukkig zaten wij veilig in de auto. Dan besef je pas weer waarom je werkt. De Belgian Beer Bar die we hadden gevonden bleek meer in een soort van industriezone te zijn. Gelukkig was het er heel gezellig en hebben we een leuk gesprek gehad met de tappers. Ze hebben ons zelfs uitgenodigd om een keer met hen op stap te gaan. Of dit uiteindelijk nog door zal gaan is nog afwachten ;). We hebben natuurlijk ook genoten van het goede Belgische bier: Karmelietje, Duvel Tripel Hop en Omer, hhhhhmmmmm!
Zaterdag moesten we zien dat we op tijd vertrokken want we hadden gereserveerd om te gaan 'whale watchen' (naar walvissen te gaan kijken dus)! Spannend! Omdat het toch een dik uur rijden is naar Newport Beach, waar we moesten zijn hiervoor, zijn we maar goed op tijd vertrokken. We waren rond 11u vertrokken en we waren in Newport Beach rond half 1. Dit kwam perfect uit want we hadden om 1u gereserveerd en we moesten proberen om er een half uur op voorhand te zijn zodat alles vlot kon verlopen. Maar dit was buiten de ferry gerekend... Blijkbaar moesten we nog op de ferry om op het eiland te geraken waar we moesten zijn. Aangezien er hier maar 3 auto's per keer op raken, hebben we hier lang in de file gestaan, dus uiteindelijk waren we 3 minuten te laat. Toen we aankwamen zeiden ze dat de boot vertrokken was en dat ze onze plaats hadden weggegeven aan andere mensen. Wij al wat viesgezind, maar we hebben ons dan maar op de wachtlijst laten zetten voor de rit van half 3. Ondertussen hebben we daar wat rondgelopen en een ijsje gegeten. Goed op tijd naar dat 'kantoortje' gegaan, bleek dat we aan de hele andere kant van die pier moesten zijn waar we op de boot moesten gaan. Als ze ons dat van in het begin hadden gezegd waren we wel op tijd geweest voor de rit van 1u, maar bon... We zijn dan toch op de boot geraakt! En het was echt de moeite! Op den duur hadden we al het gevoel dat ze ons dik int zak hadden gezet, want ze bleven maar zo dicht bij de kust varen, wij dachten dat daar nooit walvissen konden zitten. Maar we waren fout, want uiteindelijk hebben we er 2 gezien! Jammer genoeg zijn ze wel niet uit het water gesprongen en we hebben ook hun staart niet gezien, maar toch! De walvissen kwamen regelmatig boven en dan zagen we pas hoe groot die dieren eigenlijk wel zijn.. Dat bleef maar komen! En ze spoten vaak water uit hun spuitgat, ook leuk!
Maar tegen dat we terug naar het haventje gingen waren we toch blij, want we waren ondertussen al redelijk zeeziek geworden. Op de weg terug hadden we ook nog een hoop zeeleeuwen gezien, ook tof om te zien!
Toen we terug op het vaste land waren, zijn we eventjes iets klein gaan eten. Het was daar wel leuk om rond te lopen, het was een heel gezellig dorpje waar we waren (Balboa Island), en we hebben hier dan ook elk een trui van OC (Orange County) gekocht. Daarna zijn we nog wat gaan rondrijden op zoek naar mensen van onze leeftijd. We zijn uiteindelijk aan de universiteit van Irvine beland, waar er een soort dorpje was voor de studenten. We hadden er jammer genoeg niet aan gedacht dat het hier Spring Break was, dus hier was veel niet veel te beleven. We zijn dan maar naar huis gereden om ons om te kleden en dan zijn we nog iets gaan drinken in een cafeetje bij ons in de buurt. Dit lag eigenlijk in een heel gezellige straat, dus leuk dat we die nu ook hebben ontdekt!
Zondag hebben we weer wat uitgeslapen en geskyped vooraleer we terug naar Orange County vertrokken. Aangezien we de vorige dag niet veel gezien hadden omdat we ‘soort van’ vast zaten op dat eilandje moesten we nog eens terug om tussen de grote huizen te gaan rijden en het huis van ‘the OC’ te zoeken. Jammer genoeg is dit plan niet echt aangezien alle dure wijken daar afgesloten waren. We hebben onze auto dan maar even geparkeerd om naar de zee te wandelen. Jammer genoeg hadden we onze bikini niet bij want het was er eigenlijk heel gezellig. Maar nadat we ons ijsje (weeral??, we know) opgegeten hadden en onze vingers afgelikt waren zijn we terug naar de auto gestapt om toch nog naar sjieke buurten te zoeken die niet afgesloten waren. Uiteindelijk zijn we ergens terecht gekomen bij een Resort. Britt had hier al iets over gelezen in de mails van Andrew. Blijkbaar had één van zijn klanten hier iets voor een tijdje gehuurd. Je kan het bezien als een hotel maar in de plaats van kamers huur je villa’s, en in de plaats van zicht op een binnenplein of (als je heel veel geluk hebt ) op zee heb je hier zicht op prachtige canyons en de Oceaan en in de plaats van 70 euro per nacht betaal je hier een miljoen dollar per nacht (de prijs kan misschien een beetje overdreven zijn, maar toch…). Omdat ook daar nog steeds alles afgesloten was (maar we hebben toch wel een sneak peak kunnen nemen van de villa’s) zijn we de parking van het shoppingcenter maar weer opgereden. Nadat we door hadden dat hetgeen we daar wouden kopen ook niet konden betalen zijn we naar Danny’s huis gereden, van Christel haar baas dus! Hij had ons namelijk uitgenodigd om samen iets te gaan eten aangezien hij in het weekend altijd in Laguna Beach zit. Onze verwachtingen van zijn huis waren heel hoog maar uiteindelijk viel dit dik tegen. Toen we aankwamen zagen we het huisje amper staan, zo klein was het. Het had ook geen verdiep en op zijn deur stond ‘Alowah’ geschreven. Verstomd van verbazing (Wat doet zo’n business man in zo’n huisje??) hebben we aangeklopt. Toen we eenmaal binnenkwamen vielen de puzzelstukken in elkaar. Zijn vrouw Terry, ook een makelaar by the way, kwam op ons afgelopen. De meest spontane en gezellige vrouw die we hier al ontmoet hebben. Het huisje was helemaal naar haar stijl ingericht en daar was ze dan ook enorm trots op. Blijkbaar waren vroeger de huisjes daar allemaal zo klein omdat het vooral vakantiehuisjes waren. Danny en Terry hadden het huisje gekocht van een Hollands koppel die er 50 jaar in gewoond hadden. Ze hadden 4 kinderen gebaard en opgevoed in het 1 slaapkamerhuisje. Die Hollandse vader had al wel wat opknappingswerkjes gedaan. Zo zaten de typische wit met blauwe tegels nog steeds in de muren. Ook de vloer en keukenkastjes die de vader in die tijd gekozen had waren nog authentiek. Na de rondleiding door hun huisje zijn we buiten op het terrasje gaan zitten en had Danny een cocktail voor ons gemaakt. Niet veel later kwam er een koppel binnengelopen die ons ook gezelschap gingen houden tijdens het eten. Zij was een vriendin van Terry en hij was haar Ierse verloofde. Een man van meer dan 100 kilo die zo goed als onverstaanbaar was. Toch waren we heel blij dat ze erbij waren want we hebben goed gelachen. Danny heeft ons meegenomen naar een gezellig restaurantje aan het strand. We waren er blijkbaar niets te vroeg want tijdens het wachten voor parkeren kwamen alle dames en heren die de hele dag in de zon aan de cocktails hadden gezeten buiten gestrompeld. We hebben er zelfs eentje tegen de vuilbakken zien vallen. Die avond hebben we luxueus en goed gegeten. Omdat de Ierse man zonder het aan te kondigen de rekening al was gaan vragen voelden we ons wat vervelend. Dus hebben we aangeboden om na het eten nog een cocktail te gaan drinken op onze kosten, om ze te bedanken voor de leuke avond. Dit vonden ze allemaal een goed idee en we zouden naar Brussels Bistro gaan, want daar hadden ze hele goede cocktails. Maar eenmaal buiten werd iedereen moe en gingen ze toch liever naar bed, wat we wel begrepen. Danny en Terry hebben ons aan de auto afgezet en ze hebben ons het adres van de Brussels Bistro gegeven. We zijn nog even gaan kijken maar het was er leeg aan het lopen. Desondanks zag het er wel gezellig uit, maar we moesten nog een lange rit terug trotseren dus Britt is er snel naar de wc gegaan en we zijn weer terug naar ‘huis’ vertrokken.
Na deze lange avond (blogschrijven is een WERKwoord) zijn we weer stikkapot en gaan we in ons bedje kruipen. Tot de volgende allemaal!
Deze week ging er ook een ‘escrow’ open voor een eigendom dat we al even te koop hadden staan. Het gaat over 3 kleine huisjes op een helling, allemaal zijn ze verhuurd. Tijdens de ‘escrow’ moet alles nagekeken worden en klaargemaakt worden voor verkoop. Maandag moest ik bijvoorbeeld naar de huisjes rijden om ervoor te zorgen dat de termietencontroleur zijn werk kon doen. Ook Retrofit was er. Zij controleren zaken als de beschermschakelaar voor gas bij aardbevingen, alles wat water opwekt of waar water uitkomt, enz…. Vrijdag kwam er nog een andere inspecteur. Deze was van de buyer’s kant. Hij moest alle drie de huizen van binnen en van buiten controleren. Ondertussen moest ik van Danny een soort van plaatsbeschrijving maken van de 3 huisjes. De grootste problemen waar scheuren in de steunmuren en gaatjes in de dakbedekking. Nu moet er afgesproken worden wie deze kosten gaat dragen. Het kan ook zijn dat ze het van de verkoopprijs af gaan halen.
Tenslotte is er deze week een nieuwe ‘listing’ bijgekomen. Dat wil zeggen dat Danny weer een nieuw appartement mag verkopen. Het was er één in het gebouw waar hij zelf woont. Woensdag moest ik ernaar toe rijden om de loodgieter binnen te laten. Dit heeft lang geduurd maar ik was al lang blij dat ik niet heel de dag alleen op kantoor moest zitten. Danny en Eric waren namelijk naar een ‘staging appointment’ DIE IK GEREGELD HAD, en ik mocht niet mee :( . Heel jammer want bij een staging appointment komen er , in dit geval 3, interieurdesigners om te kijken hoe ze het huis zouden inrichten zodat het sneller verkoopt. De meubels die ze daarvoor gebruiken zijn gehuurde meubels. Ok even afgeleid, woensdag heb ik me dus een beetje verveeld in het appartement terwijl de loodgieter bezig was, maar donderdag was het wel leuk. Toen was het de fotoshoot! Bij dit appartement waren het gewoon de meubels van de bewoners en hebben we zelf wat ‘gestaged’. En daarmee bedoel ik kussens en bloemstukjes van de ene naar de andere kamer sleuren.
Britt: Deze week heb ik weer veel administratieve werkjes (dingen opzoeken, bellen, informatie verzamelen, ...) gedaan die eigenlijk niet de moeite zijn om over te vertellen, dus ik zal jullie enkel de leuke dingen vertellen!
Dinsdag had Andrew enkele afspraken met klanten op kantoor en ik mocht één daarvan bijwonen. Ik had deze vrouw al eens gezien bij één van de huisbezoeken waarbij ik mee mocht, dus het was leuk om haar nog eens te zien. Ze werkte zelf eigenlijk voor iemand anders die in het buitenland woont, en zij zoekt dan panden die ze denkt dat geschikt zijn voor hem. We hadden een huis gezien dat er wel redelijk goed uitzag, en vandaag gingen we dat samen beoordelen. De conclusie was echter dat het niet goed genoeg was: het was veel te duur voor wat het was, en omdat de verkoper duidelijk niet gemotiveerd was om snel te verkopen, gaan we niet veel van de prijs afkrijgen. Er was ook heel veel werk aan, want er moesten slaapkamers bijgemaakt worden op één of andere manier. Het was wel interessant om hierbij te zijn en de redeneringen te volgen, en het was leuk omdat de vrouw echt wel heel grappig was. Op het einde hebben we nog wat over koetjes en kalfjes gepraat (zo goed als dat gaat met mijn Engels), en ik kreeg zelfs een knuffel als ze vertrok, heel leuk allemaal.
Vanaf woensdag was Nick voor een week op vakantie (hij gaat logeren in het huis van Anjelica Huston -de vrouw die Morticia Addams speelt in The Addams Family, zijne boyfriend werkt daarbij, hoe cool is dat?!) en hij was dus niet op kantoor. Vandaag was Andrew wel de hele dag op kantoor. Ondertussen had de klant van Venice Beach een bod gedaan op één van de huizen die ze vorige week hadden gezien. Een cash offer (dus hij moet geen lening aangaan) van 4.444.444,40 dollar! Dat is al de moeite... Uiteindelijk heeft de verkoper een tegenbod gedaan om de prijs nog iets te verhogen, maar hoe dat is afgelopen weet ik nog niet.
Donderdag zag ik dat ik een mail had van een van onze nieuwe klanten. Hij is op zoek naar een appartement voor hem en zijn tweejarig dochtertje, en hun hond. Ik had voor hem in het begin van de week al een search opgesteld en hieruit waren enkele goede appartementen gekomen die hij graag wou bekijken. Hij had een lijst opgegeven van de panden die hij wou zien en de tijdstippen waarop hij tijd had. Dan heb ik zoveel mogelijk showings proberen te regelen voor vrijdag, wat weer een hele opgave bleek omwille van hun hond (huisdieren zijn niet altijd toegelaten) en niet alle makelaars waren op kantoor. Uiteindelijk kon ik op het einde van de dag een schema doorsturen naar de klant wat er voor de volgende dag op de planning stond.
Vrijdag is Andrew dan met de klant op de huisbezoeken geweest. 's Avonds kreeg ik telefoon van Andrew om te vertellen dat de huisbezoeken heel goed waren verlopen en dat de klant heel erg onder de indruk was hoe professioneel alles was geregeld en zo voort. Andrew heeft mij hier dan voor bedankt omdat ik dit allemaal geregeld had, en hij zei dat ik ervoor had gezorgd dat we een heel goede eerste indruk hadden gemaakt. Joepie!
Voor de rest is de rest van de week niet de moeite om hard over uit te breiden!
Weekend:
Vrijdag was het ‘relaxentijd’. We hadden op het internet een Belgian Beer Bar gevonden in Downtown en wouden daar graag naartoe gaan. Britt had al iets gevonden om daar te eten. Jammer genoeg was onze eerste keuze niet open. Waarschijnlijk waren ze aan het verbouwen of iets dergelijks maar het leek er in ieder geval niet op dat we daar konden eten die avond. Dus zijn we aan onze tocht naar de tweede keuze begonnen. Het engste wat we tot nu toe al gedaan hebben. Overal zwervers! Het zag er dus ook niet naar uit dat restaurant de moeite ging zijn maar aangezien we niet meer terug durfden te wandelen hebben we toch doorgezet. En gelukkig hebben ze ons aangenaam verrast. Ondanks de ongezellige buurt was het restaurantje heel gezellig. Ook hebben we er goed gegeten en omdat we niet konden kiezen welk dessert we gingen nemen hebben we elk iets anders besteld en in de helft gewisseld. Voor de terugweg naar de auto hebben we een veiligere weg genomen dan de heenweg. Maar wat we te voet gezien hebben is niets tegenover wat we in de auto nog zagen. Hele zwerversbuurten met tientallen tenten langs de straten op de stoep. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel zwervers op een hoop gezien. Gelukkig zaten wij veilig in de auto. Dan besef je pas weer waarom je werkt. De Belgian Beer Bar die we hadden gevonden bleek meer in een soort van industriezone te zijn. Gelukkig was het er heel gezellig en hebben we een leuk gesprek gehad met de tappers. Ze hebben ons zelfs uitgenodigd om een keer met hen op stap te gaan. Of dit uiteindelijk nog door zal gaan is nog afwachten ;). We hebben natuurlijk ook genoten van het goede Belgische bier: Karmelietje, Duvel Tripel Hop en Omer, hhhhhmmmmm!
Zaterdag moesten we zien dat we op tijd vertrokken want we hadden gereserveerd om te gaan 'whale watchen' (naar walvissen te gaan kijken dus)! Spannend! Omdat het toch een dik uur rijden is naar Newport Beach, waar we moesten zijn hiervoor, zijn we maar goed op tijd vertrokken. We waren rond 11u vertrokken en we waren in Newport Beach rond half 1. Dit kwam perfect uit want we hadden om 1u gereserveerd en we moesten proberen om er een half uur op voorhand te zijn zodat alles vlot kon verlopen. Maar dit was buiten de ferry gerekend... Blijkbaar moesten we nog op de ferry om op het eiland te geraken waar we moesten zijn. Aangezien er hier maar 3 auto's per keer op raken, hebben we hier lang in de file gestaan, dus uiteindelijk waren we 3 minuten te laat. Toen we aankwamen zeiden ze dat de boot vertrokken was en dat ze onze plaats hadden weggegeven aan andere mensen. Wij al wat viesgezind, maar we hebben ons dan maar op de wachtlijst laten zetten voor de rit van half 3. Ondertussen hebben we daar wat rondgelopen en een ijsje gegeten. Goed op tijd naar dat 'kantoortje' gegaan, bleek dat we aan de hele andere kant van die pier moesten zijn waar we op de boot moesten gaan. Als ze ons dat van in het begin hadden gezegd waren we wel op tijd geweest voor de rit van 1u, maar bon... We zijn dan toch op de boot geraakt! En het was echt de moeite! Op den duur hadden we al het gevoel dat ze ons dik int zak hadden gezet, want ze bleven maar zo dicht bij de kust varen, wij dachten dat daar nooit walvissen konden zitten. Maar we waren fout, want uiteindelijk hebben we er 2 gezien! Jammer genoeg zijn ze wel niet uit het water gesprongen en we hebben ook hun staart niet gezien, maar toch! De walvissen kwamen regelmatig boven en dan zagen we pas hoe groot die dieren eigenlijk wel zijn.. Dat bleef maar komen! En ze spoten vaak water uit hun spuitgat, ook leuk!
Maar tegen dat we terug naar het haventje gingen waren we toch blij, want we waren ondertussen al redelijk zeeziek geworden. Op de weg terug hadden we ook nog een hoop zeeleeuwen gezien, ook tof om te zien!
Toen we terug op het vaste land waren, zijn we eventjes iets klein gaan eten. Het was daar wel leuk om rond te lopen, het was een heel gezellig dorpje waar we waren (Balboa Island), en we hebben hier dan ook elk een trui van OC (Orange County) gekocht. Daarna zijn we nog wat gaan rondrijden op zoek naar mensen van onze leeftijd. We zijn uiteindelijk aan de universiteit van Irvine beland, waar er een soort dorpje was voor de studenten. We hadden er jammer genoeg niet aan gedacht dat het hier Spring Break was, dus hier was veel niet veel te beleven. We zijn dan maar naar huis gereden om ons om te kleden en dan zijn we nog iets gaan drinken in een cafeetje bij ons in de buurt. Dit lag eigenlijk in een heel gezellige straat, dus leuk dat we die nu ook hebben ontdekt!
Zondag hebben we weer wat uitgeslapen en geskyped vooraleer we terug naar Orange County vertrokken. Aangezien we de vorige dag niet veel gezien hadden omdat we ‘soort van’ vast zaten op dat eilandje moesten we nog eens terug om tussen de grote huizen te gaan rijden en het huis van ‘the OC’ te zoeken. Jammer genoeg is dit plan niet echt aangezien alle dure wijken daar afgesloten waren. We hebben onze auto dan maar even geparkeerd om naar de zee te wandelen. Jammer genoeg hadden we onze bikini niet bij want het was er eigenlijk heel gezellig. Maar nadat we ons ijsje (weeral??, we know) opgegeten hadden en onze vingers afgelikt waren zijn we terug naar de auto gestapt om toch nog naar sjieke buurten te zoeken die niet afgesloten waren. Uiteindelijk zijn we ergens terecht gekomen bij een Resort. Britt had hier al iets over gelezen in de mails van Andrew. Blijkbaar had één van zijn klanten hier iets voor een tijdje gehuurd. Je kan het bezien als een hotel maar in de plaats van kamers huur je villa’s, en in de plaats van zicht op een binnenplein of (als je heel veel geluk hebt ) op zee heb je hier zicht op prachtige canyons en de Oceaan en in de plaats van 70 euro per nacht betaal je hier een miljoen dollar per nacht (de prijs kan misschien een beetje overdreven zijn, maar toch…). Omdat ook daar nog steeds alles afgesloten was (maar we hebben toch wel een sneak peak kunnen nemen van de villa’s) zijn we de parking van het shoppingcenter maar weer opgereden. Nadat we door hadden dat hetgeen we daar wouden kopen ook niet konden betalen zijn we naar Danny’s huis gereden, van Christel haar baas dus! Hij had ons namelijk uitgenodigd om samen iets te gaan eten aangezien hij in het weekend altijd in Laguna Beach zit. Onze verwachtingen van zijn huis waren heel hoog maar uiteindelijk viel dit dik tegen. Toen we aankwamen zagen we het huisje amper staan, zo klein was het. Het had ook geen verdiep en op zijn deur stond ‘Alowah’ geschreven. Verstomd van verbazing (Wat doet zo’n business man in zo’n huisje??) hebben we aangeklopt. Toen we eenmaal binnenkwamen vielen de puzzelstukken in elkaar. Zijn vrouw Terry, ook een makelaar by the way, kwam op ons afgelopen. De meest spontane en gezellige vrouw die we hier al ontmoet hebben. Het huisje was helemaal naar haar stijl ingericht en daar was ze dan ook enorm trots op. Blijkbaar waren vroeger de huisjes daar allemaal zo klein omdat het vooral vakantiehuisjes waren. Danny en Terry hadden het huisje gekocht van een Hollands koppel die er 50 jaar in gewoond hadden. Ze hadden 4 kinderen gebaard en opgevoed in het 1 slaapkamerhuisje. Die Hollandse vader had al wel wat opknappingswerkjes gedaan. Zo zaten de typische wit met blauwe tegels nog steeds in de muren. Ook de vloer en keukenkastjes die de vader in die tijd gekozen had waren nog authentiek. Na de rondleiding door hun huisje zijn we buiten op het terrasje gaan zitten en had Danny een cocktail voor ons gemaakt. Niet veel later kwam er een koppel binnengelopen die ons ook gezelschap gingen houden tijdens het eten. Zij was een vriendin van Terry en hij was haar Ierse verloofde. Een man van meer dan 100 kilo die zo goed als onverstaanbaar was. Toch waren we heel blij dat ze erbij waren want we hebben goed gelachen. Danny heeft ons meegenomen naar een gezellig restaurantje aan het strand. We waren er blijkbaar niets te vroeg want tijdens het wachten voor parkeren kwamen alle dames en heren die de hele dag in de zon aan de cocktails hadden gezeten buiten gestrompeld. We hebben er zelfs eentje tegen de vuilbakken zien vallen. Die avond hebben we luxueus en goed gegeten. Omdat de Ierse man zonder het aan te kondigen de rekening al was gaan vragen voelden we ons wat vervelend. Dus hebben we aangeboden om na het eten nog een cocktail te gaan drinken op onze kosten, om ze te bedanken voor de leuke avond. Dit vonden ze allemaal een goed idee en we zouden naar Brussels Bistro gaan, want daar hadden ze hele goede cocktails. Maar eenmaal buiten werd iedereen moe en gingen ze toch liever naar bed, wat we wel begrepen. Danny en Terry hebben ons aan de auto afgezet en ze hebben ons het adres van de Brussels Bistro gegeven. We zijn nog even gaan kijken maar het was er leeg aan het lopen. Desondanks zag het er wel gezellig uit, maar we moesten nog een lange rit terug trotseren dus Britt is er snel naar de wc gegaan en we zijn weer terug naar ‘huis’ vertrokken.
Na deze lange avond (blogschrijven is een WERKwoord) zijn we weer stikkapot en gaan we in ons bedje kruipen. Tot de volgende allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
