Week en weekend 8
Blijf op de hoogte en volg Britt
07 April 2015 | Verenigde Staten, Los Angeles
Hier is alweer een nieuw verslag over vorige week en ons leuke weekend!
Britt: Deze week was een heel leuke week! Nick was maandag en dinsdag nog steeds op vakantie, dus ik heb nog veel kantoorwerk gedaan, maar hiermee ga ik jullie niet vervelen. Buiten dat kantoorwerk zijn er echter een paar leuke dingen gebeurd!
Andrew had via een van zijn vrienden een nieuwe klant binnengehaald. Ze is een Interior Designer uit New York, die onder andere het huis van Usher heeft ingericht, en ze wil haar zaak uitbreiden naar LA. Omdat ze daardoor heel vaak in LA is, wil ze graag een huis kopen. Duidelijk dat haar zaak goed draait, want dinsdag hadden we al meteen een showing voor een huis van 8 miljoen dollar. Dit huis stond op een prachtige locatie in de Hollywood Hills, naast het huis van een van de eigenaars van Google. Het huis zelf was ook speciaal; het is ontworpen door de architect John Lautner, een van de leerlingen van Frank Lloyd Wright. Het huis bestond uit twee delen: the main house (het oorspronkelijke huis, ontworpen door Lautner zelf) en het bijgebouw dat later is gebouwd om extra kamers te voorzien. Het was echter niet makkelijk om hier een extra stuk bij te bouwen, aangezien enkel erkende Lautner-architecten veranderingen mogen aanbrengen aan het huis. The main house was heel indrukwekkend (voor degenen die foto's willen zien, dit huis heet 'The Wolff Residence', op Google kan je hier wel foto's van vinden!), maar het was wel redelijk donker. Zoals de klanten opmerkten, kreeg je er echt het gevoel alsof je in een maffia-huis zat. Er was zelfs een verborgen kast haha.
De volgende dag hadden we een andere showing voor deze klanten, maar ze wouden dit huis niet voor zichzelf bekijken maar voor een van haar klanten. Het was opnieuw een huis ontworpen door John Lautner, deze keer eentje van 21 miljoen dollar (!!!!). Het staat in Beverly Hills (technisch gezien in Beverly Hills Post Office, wat wel iets minder goed is dan het eigenlijke Beverly Hills, maar toch), naast het huis van Dr Phil, en het huis heeft 5 slaapkamers en 6 badkamers. Het was duidelijk een erg duur huis, alleen al de gigantische, gedraaide oprit maakte dat duidelijk. Dit huis was gezelliger dan dan van dinsdag en meer voor een gezin, maar in het algemeen vond ik dat van dinsdag wel mooier. Voor degenen die foto's willen zien van dit huis, het heet The Alden Schwimmer Residence.
Het huis was perfect voor haar klant, maar hij zal het waarschijnlijk willen huren, voor iets van een 50.000 dollar per maand... Niet slecht, toch?!
Daarna had Andrew nog gevraagd of Nick en ik een 'gift basket' konden samenstellen voor onze klant, met alle benodigdheden in om martini's te maken. Wel leuk om tussendoor even mee bezig te zijn!
Woensdagmorgen was het alweer een Office Meeting en ze waren dinsdag al komen zeggen dat het belangrijk was dat Andrew aanwezig zou zijn. We wisten niet waarom, dus we waren wel benieuwd. Bleek dat Andrew de Coldwell Banker Innovation Award had gewonnen! Ze waren erg onder de indruk van Andrew's idee om met klanten huizen te gaan bezoeken in Venice met de fiets (hier heb ik enkele weken geleden over geschreven dacht ik?). Wel leuk dat hij daarvoor die award gewonnen had, aangezien ik hier heel wat voor geregeld had om dit vlot te laten verlopen!
Christel: Mijn werkweek was eigenlijk maar saai. Er was deze week niet veel werk voor mij aangezien ze nu vooral bezig zijn met een appartement dat te koop staat in het gebouw waar Danny woont. Omdat Danny er zo dichtbij zit regelt hij alles vanuit zijn thuis waardoor ik er weinig in betrokken wordt. Eén keer mocht ik wel met Eric naar een afspraak om het appartement te gaan laten zijn. Er kwamen 3 geïnteresseerde gezinnen meteen na elkaar dus we hebben er wel even gestaan. Het appartement is op een of andere manier heel gewild en dan vooral door joden (wat ik niet goed snap want ik vind het eerder een bachelorcrib voor oude mannen, maar goed). Die joden hebben trouwens maar gekke gewoontes. De eerste man gaf Eric een hand en kwam dan naar mij en zei: “Ik mag u geen hand geven omdat je een vrouw bent. Je mag het niet persoonlijk nemen maar het is gewoon iets van het geloof”. Gelukkig wist ik dit al wel en waren er geen awkward surprises ofzo. Wat ik niet wist is dat joden apart slapen. Ze waren aan het twijfelen of de ‘master bedroom’ wel groot genoeg was want er moesten 2 éénpersoonsbedden in kunnen. Dan vraag ik mij toch af hoe die baby die ze bij hadden op de wereld is gekomen. Zoals ik al zei is er voor de rest niks spannends gebeurd deze week. Misschien nog iets om te vermelden is dat de ‘office manager’ van Coldwell Banker Sunset Strip, het kantoor waar wij zitten, op de ‘office meeting’ woensdag belangrijk nieuws had voor de makelaars. Vanaf nu moesten ze elk jaar hun vergunning vernieuwen (eerst moest dat maar om de 4 jaar) en ze kregen daarvoor een mail aan waarbij ze 3u hadden om de vragen die daarop volgde te beantwoorden. Ze moesten ook een cursus volgen die $599 per jaar kost. Heel het kantoor stond op stelten. Wie had dat nu weer verzonnen en waarvoor was dat nodig?? Alles werd duidelijk toen iemand vroeg vanaf wanneer de mail verzonden kon worden en Tony, de ‘office manager’ daarop antwoorde: begin al maar in je mailbox te zoeken want het gaat in vanaf vandaag: 1 april. Tony werd omver gegooid met tijdschriften en pennen, maar toch was iedereen opgelucht. Ik voelde me vooral een idioot omdat ik alles heel nauwkeurig had neergepend voor Danny die niet op de vergadering aanwezig was, want ik moest dat doorgeven aan hem…Niet dus!
WEEKEND:
Vrijdag was het ‘Good Friday’. Zonder dat we hier ’s ochtends weet van hadden kregen we de namiddag vrij. Het geniale idee kwam in mij op om op deze vrije namiddag naar San Francisco te rijden. Britt wou hier al lang naartoe maar aangezien het 7u rijden is vanuit Los Angeles moesten we wel goed zien dat alles goed gepland was. Gezien we nu toch de namiddag vrij hadden konden we er op ons gemak naartoe rijden en op tijd gaan slapen zodat we zaterdag ochtend aan de citytrip konden beginnen. Christel had iets eerder gedaan dan Britt dus had ondertussen al wat goedkope hostels opgezocht. Hierna hebben we die dan samen geboekt. Nick had tegen Britt gezegd dat er 2 routes waren, de mooie route langs de kust of de snelle inlandse route. Aangezien we nu overdag gingen rijden leek het ons ideaal om de kustroute te nemen. Jammer genoeg hebben we iets te lang gedaan over onze koffers te pakken en werd het halverwege onze rit donker, maar toch was het een prachtige rit. Vooral het deel door de bergen was magnifiek. Uiteindelijk zijn we om 23u aangekomen in San Francisco. De eerste nacht in de hostel hadden we een gedeelde kamer omdat dat goedkoper was. Er lag maar 1 ander meisje, een Russische die alleen op vakantie . Na even overleggen zijn we gaan slapen. We gingen morgen wel op stap, nu waren we te moe van de rit.
Zaterdag heeft San Francisco ons omver geblazen. We zijn de dag begonnen met Starbucks, waar we iets gegeten en gedronken hebben en opgezocht wat we allemaal moesten doen terwijl we daar waren. Het belangrijkste was natuurlijk de Golden Gate Bridge en daar zijn we dan ook maar mee begonnen. Het voelde geweldig om over die rode metalen joekel van een brug te rijden. Aangekomen aan de andere kant was er een plaatsje waar we onze auto konden parkeren om een paar foto’s te nemen. We waren toch ook wel benieuwd wat er nog te zien was op dat stuk land waar de brug ons naartoe had gebracht. Totaal onvoorbereid op wat er ging komen zijn we de bergen in gereden. We kwamen terecht in een park dat ‘Golden Gate National Recreation Area’ heet. Magnifiek was het! Een prachtig uitzicht op de stille oceaan en San Francisco Bay en natuurlijk de ‘Golden Gate Bridge’ ertussen. Natuurlijk hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar (of heel veel) foto’s te nemen. Hierna zijn we terug over de brug naar het ‘Golden Gate Park’ gereden. Nog nooit in mijn leven zo’n groot park gezien en zoveel mensen die daar naartoe kwamen om er te volleyballen, of te voetballen, of een of ander gek spelletje met een bakketje en een trampoline te spelen, of te barbecueën, enzovoort enzoverder. Wij zijn er dan ook maar even gestopt en hebben daar onze overschot van de pizza van gisteren maar opgegeten. Iets wat Christel ook nog heel graag wou zien waren de Painted Ladies. Dit zijn 6 identieke huisjes naast/schuin onder elkaar in een verschillende kleur. Ook zijn we nog langs de ‘City Hall’ gereden. Één van de mooiste stadhuizen die we ooit hebben gezien. Hierna zijn we nog naar de ‘Union Square’ gereden (even H&M binnen gestapt) en daar iets gedronken. Tenslotte zijn we nog over de ‘Bay Bridge’ gereden, snel heen en terug want deze was misschien wel dubbel zo lang maar lang niet zo mooi als de ‘Golden Gate Bridge’, en langs de ‘Pyramid Tower’ gereden, het hoogste gebouw van San Francisco in de vorm van een piramide. Na deze lange toeristendag zijn we Amsterdam Hotel op gaan zoeken, want daar hadden we een kamer geboekt. Toen we dit gevonden hadden en ingecheckt waren zijn we naar ‘the Cheesecake factory’ gewandeld voor ons avondmaal. Jammer genoeg moesten we een uur en 10 minuten wachten voor we er konden gaan eten, zoals je wel merkt is ‘the Cheesecake factory’ heel populair in Californië, dus zijn we eerst nog maar iets gaan drinken. Het eten en de verse kaastaart achteraf zijn het wachten volledig waard! ’s Avonds zijn we naar een gezellig danscafé met muziek van de jaren ’90 gegaan. We waren aangenaam verrast dat dat zelfs bestond in Californië! Het was BIJNA hetzelfde als thuis uitgaan, alleen dan zonder alle bekende mensen. Gelukkig hebben we er wel nieuwe mensen leren kennen.
Zondag zijn we de dag begonnen met pannenkoeken in onze hostel. De mensen van het hostel hadden het pannenkoekendeeg gemaakt, en dan moest iedereen zijn eigen pannenkoeken bakken, wat we wel een leuk initiatief vonden. Tijdens het ontbijt hebben we enkele interessante gesprekken kunnen volgen van de andere mensen die in het hostel zaten, maar we konden hier niet te lang blijven zitten aangezien we op tijd moesten uitchecken. We hadden 's morgens al gezien dat het aan het regenen was, maar tegen dat we buiten gingen was dat gelukkig gestopt. Het was nog altijd wel koud, maar daar hebben we ons goed doorgeslagen (met zo goed als alle kleren die we bij hadden aan, was het nog te doen). Als eerste zijn we naar de ferry-plaats van Alcatraz (een gevangenis op een eiland, voor degenen die niet weten wat dit is) gereden. We wouden dit allebei heel erg graag doen, maar we hadden gezien dat we geen tickets meer konden kopen voor dit weekend. We wouden ons geluk toch beproeven en eens gaan horen of we Alcatraz toch nog konden bezoeken. Terwijl Britt in de auto aan het wachten was (want we stonden verkeerd geparkeerd...) was Christel gaan horen of nog tickets konden kopen. Ze hadden nog net twee plaatsjes op de wachtlijst, het enige probleem was dat het voor de laatste toer was, om 18u30 wat wel wat laat was. Maar dat hadden we er wel voor over. Nadat we de tickets hadden gekocht, zijn we naar de Fisherman's Warf gereden, een oude zeeliedenbuurt. Het leukste hieraan was Pier 39. Dit is een pier waar erg veel zeeleeuwen op houten paletten liggen. We hoorden ze al van ver en het was de moeite als we dichter bij kwamen. Allemaal grote, dikke beesten die over elkaar kruipen en sommigen waren zelfs aan het vechten voor hun plaatsje op de paletten. Het was een grappig zicht.
Daarna zijn we naar Lombard Street geweest. Hier heb je de bochtigste straat ter wereld. Het is maar een heel klein stukje straat, maar hier zijn (denk ik) 8 haarspeldbochten vlak achter elkaar. We zijn ook nog naar St Mary's Cathedral geweest. Dit is de grootste anglicaanse kerk aan de westkust, en de kerk lijkt op de Notre Dame in Parijs. Daarna zijn we nog eens over de Golden Gate Bridge gereden en erover gestapt, wat rondgereden in speciale wijken die we tegenkwamen, en de Coit Tower bezocht. Tegen dan was het ongeveer tijd om terug naar de ferry-plaats voor Alcatraz te gaan en te hopen dat we nog mee op de boot mochten. Na een tijd wachten mochten we uiteindelijk toch nog mee voor de laatste toer! En gelukkig, want het was echt de moeite! We kregen daar allemaal een koptelefoon voor de audiotour, waarbij er verschillende oud-gevangenen en bewakers vertelden over wat zij hebben meegemaakt in de gevangenis. Het was leuk om zo'n dingen te horen, zo konden we ons veel beter voorstellen hoe het leven in de gevangenis eraan toeging. Ze vertelden ook over de verschillende ontsnappingspogingen die er geweest zijn en over de moorden in de gevangenis.
Tegen dat we terug van het eiland naar de stad zelf gingen, was het ondertussen al donker en laat. Tegen dat we eindelijk echt konden vertrekken was het al 22u door en we hadden nog een terugrit van zo'n 6 uur voor de boeg. Op de terugweg zijn we nog langs Cupertino gepasseerd, aangezien hier de hoofdzetel van Apple is. Britt haar papa is grote fan, dus dat konden we zeker niet missen! Zo laat 's avonds was er niet veel meer te beleven, maar het is toch leuk dat we kunnen zeggen dat we daar geweest zijn! (sorry dat we geen t-shirt konden meenemen papa! ;) ).
Tegen kwart na 4 's nachts waren we dan eindelijk thuis, en we zijn direct gaan slapen aangezien we om half 9 ten laatste moesten opstaan om op tijd op het werk te geraken... Niet veel slaap dus!
Nu gaan we slapen, want we zijn heeel moe van dit vermoeiende maar heel leuke weekend!
Tot volgende week allemaal! XXXX
Britt: Deze week was een heel leuke week! Nick was maandag en dinsdag nog steeds op vakantie, dus ik heb nog veel kantoorwerk gedaan, maar hiermee ga ik jullie niet vervelen. Buiten dat kantoorwerk zijn er echter een paar leuke dingen gebeurd!
Andrew had via een van zijn vrienden een nieuwe klant binnengehaald. Ze is een Interior Designer uit New York, die onder andere het huis van Usher heeft ingericht, en ze wil haar zaak uitbreiden naar LA. Omdat ze daardoor heel vaak in LA is, wil ze graag een huis kopen. Duidelijk dat haar zaak goed draait, want dinsdag hadden we al meteen een showing voor een huis van 8 miljoen dollar. Dit huis stond op een prachtige locatie in de Hollywood Hills, naast het huis van een van de eigenaars van Google. Het huis zelf was ook speciaal; het is ontworpen door de architect John Lautner, een van de leerlingen van Frank Lloyd Wright. Het huis bestond uit twee delen: the main house (het oorspronkelijke huis, ontworpen door Lautner zelf) en het bijgebouw dat later is gebouwd om extra kamers te voorzien. Het was echter niet makkelijk om hier een extra stuk bij te bouwen, aangezien enkel erkende Lautner-architecten veranderingen mogen aanbrengen aan het huis. The main house was heel indrukwekkend (voor degenen die foto's willen zien, dit huis heet 'The Wolff Residence', op Google kan je hier wel foto's van vinden!), maar het was wel redelijk donker. Zoals de klanten opmerkten, kreeg je er echt het gevoel alsof je in een maffia-huis zat. Er was zelfs een verborgen kast haha.
De volgende dag hadden we een andere showing voor deze klanten, maar ze wouden dit huis niet voor zichzelf bekijken maar voor een van haar klanten. Het was opnieuw een huis ontworpen door John Lautner, deze keer eentje van 21 miljoen dollar (!!!!). Het staat in Beverly Hills (technisch gezien in Beverly Hills Post Office, wat wel iets minder goed is dan het eigenlijke Beverly Hills, maar toch), naast het huis van Dr Phil, en het huis heeft 5 slaapkamers en 6 badkamers. Het was duidelijk een erg duur huis, alleen al de gigantische, gedraaide oprit maakte dat duidelijk. Dit huis was gezelliger dan dan van dinsdag en meer voor een gezin, maar in het algemeen vond ik dat van dinsdag wel mooier. Voor degenen die foto's willen zien van dit huis, het heet The Alden Schwimmer Residence.
Het huis was perfect voor haar klant, maar hij zal het waarschijnlijk willen huren, voor iets van een 50.000 dollar per maand... Niet slecht, toch?!
Daarna had Andrew nog gevraagd of Nick en ik een 'gift basket' konden samenstellen voor onze klant, met alle benodigdheden in om martini's te maken. Wel leuk om tussendoor even mee bezig te zijn!
Woensdagmorgen was het alweer een Office Meeting en ze waren dinsdag al komen zeggen dat het belangrijk was dat Andrew aanwezig zou zijn. We wisten niet waarom, dus we waren wel benieuwd. Bleek dat Andrew de Coldwell Banker Innovation Award had gewonnen! Ze waren erg onder de indruk van Andrew's idee om met klanten huizen te gaan bezoeken in Venice met de fiets (hier heb ik enkele weken geleden over geschreven dacht ik?). Wel leuk dat hij daarvoor die award gewonnen had, aangezien ik hier heel wat voor geregeld had om dit vlot te laten verlopen!
Christel: Mijn werkweek was eigenlijk maar saai. Er was deze week niet veel werk voor mij aangezien ze nu vooral bezig zijn met een appartement dat te koop staat in het gebouw waar Danny woont. Omdat Danny er zo dichtbij zit regelt hij alles vanuit zijn thuis waardoor ik er weinig in betrokken wordt. Eén keer mocht ik wel met Eric naar een afspraak om het appartement te gaan laten zijn. Er kwamen 3 geïnteresseerde gezinnen meteen na elkaar dus we hebben er wel even gestaan. Het appartement is op een of andere manier heel gewild en dan vooral door joden (wat ik niet goed snap want ik vind het eerder een bachelorcrib voor oude mannen, maar goed). Die joden hebben trouwens maar gekke gewoontes. De eerste man gaf Eric een hand en kwam dan naar mij en zei: “Ik mag u geen hand geven omdat je een vrouw bent. Je mag het niet persoonlijk nemen maar het is gewoon iets van het geloof”. Gelukkig wist ik dit al wel en waren er geen awkward surprises ofzo. Wat ik niet wist is dat joden apart slapen. Ze waren aan het twijfelen of de ‘master bedroom’ wel groot genoeg was want er moesten 2 éénpersoonsbedden in kunnen. Dan vraag ik mij toch af hoe die baby die ze bij hadden op de wereld is gekomen. Zoals ik al zei is er voor de rest niks spannends gebeurd deze week. Misschien nog iets om te vermelden is dat de ‘office manager’ van Coldwell Banker Sunset Strip, het kantoor waar wij zitten, op de ‘office meeting’ woensdag belangrijk nieuws had voor de makelaars. Vanaf nu moesten ze elk jaar hun vergunning vernieuwen (eerst moest dat maar om de 4 jaar) en ze kregen daarvoor een mail aan waarbij ze 3u hadden om de vragen die daarop volgde te beantwoorden. Ze moesten ook een cursus volgen die $599 per jaar kost. Heel het kantoor stond op stelten. Wie had dat nu weer verzonnen en waarvoor was dat nodig?? Alles werd duidelijk toen iemand vroeg vanaf wanneer de mail verzonden kon worden en Tony, de ‘office manager’ daarop antwoorde: begin al maar in je mailbox te zoeken want het gaat in vanaf vandaag: 1 april. Tony werd omver gegooid met tijdschriften en pennen, maar toch was iedereen opgelucht. Ik voelde me vooral een idioot omdat ik alles heel nauwkeurig had neergepend voor Danny die niet op de vergadering aanwezig was, want ik moest dat doorgeven aan hem…Niet dus!
WEEKEND:
Vrijdag was het ‘Good Friday’. Zonder dat we hier ’s ochtends weet van hadden kregen we de namiddag vrij. Het geniale idee kwam in mij op om op deze vrije namiddag naar San Francisco te rijden. Britt wou hier al lang naartoe maar aangezien het 7u rijden is vanuit Los Angeles moesten we wel goed zien dat alles goed gepland was. Gezien we nu toch de namiddag vrij hadden konden we er op ons gemak naartoe rijden en op tijd gaan slapen zodat we zaterdag ochtend aan de citytrip konden beginnen. Christel had iets eerder gedaan dan Britt dus had ondertussen al wat goedkope hostels opgezocht. Hierna hebben we die dan samen geboekt. Nick had tegen Britt gezegd dat er 2 routes waren, de mooie route langs de kust of de snelle inlandse route. Aangezien we nu overdag gingen rijden leek het ons ideaal om de kustroute te nemen. Jammer genoeg hebben we iets te lang gedaan over onze koffers te pakken en werd het halverwege onze rit donker, maar toch was het een prachtige rit. Vooral het deel door de bergen was magnifiek. Uiteindelijk zijn we om 23u aangekomen in San Francisco. De eerste nacht in de hostel hadden we een gedeelde kamer omdat dat goedkoper was. Er lag maar 1 ander meisje, een Russische die alleen op vakantie . Na even overleggen zijn we gaan slapen. We gingen morgen wel op stap, nu waren we te moe van de rit.
Zaterdag heeft San Francisco ons omver geblazen. We zijn de dag begonnen met Starbucks, waar we iets gegeten en gedronken hebben en opgezocht wat we allemaal moesten doen terwijl we daar waren. Het belangrijkste was natuurlijk de Golden Gate Bridge en daar zijn we dan ook maar mee begonnen. Het voelde geweldig om over die rode metalen joekel van een brug te rijden. Aangekomen aan de andere kant was er een plaatsje waar we onze auto konden parkeren om een paar foto’s te nemen. We waren toch ook wel benieuwd wat er nog te zien was op dat stuk land waar de brug ons naartoe had gebracht. Totaal onvoorbereid op wat er ging komen zijn we de bergen in gereden. We kwamen terecht in een park dat ‘Golden Gate National Recreation Area’ heet. Magnifiek was het! Een prachtig uitzicht op de stille oceaan en San Francisco Bay en natuurlijk de ‘Golden Gate Bridge’ ertussen. Natuurlijk hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar (of heel veel) foto’s te nemen. Hierna zijn we terug over de brug naar het ‘Golden Gate Park’ gereden. Nog nooit in mijn leven zo’n groot park gezien en zoveel mensen die daar naartoe kwamen om er te volleyballen, of te voetballen, of een of ander gek spelletje met een bakketje en een trampoline te spelen, of te barbecueën, enzovoort enzoverder. Wij zijn er dan ook maar even gestopt en hebben daar onze overschot van de pizza van gisteren maar opgegeten. Iets wat Christel ook nog heel graag wou zien waren de Painted Ladies. Dit zijn 6 identieke huisjes naast/schuin onder elkaar in een verschillende kleur. Ook zijn we nog langs de ‘City Hall’ gereden. Één van de mooiste stadhuizen die we ooit hebben gezien. Hierna zijn we nog naar de ‘Union Square’ gereden (even H&M binnen gestapt) en daar iets gedronken. Tenslotte zijn we nog over de ‘Bay Bridge’ gereden, snel heen en terug want deze was misschien wel dubbel zo lang maar lang niet zo mooi als de ‘Golden Gate Bridge’, en langs de ‘Pyramid Tower’ gereden, het hoogste gebouw van San Francisco in de vorm van een piramide. Na deze lange toeristendag zijn we Amsterdam Hotel op gaan zoeken, want daar hadden we een kamer geboekt. Toen we dit gevonden hadden en ingecheckt waren zijn we naar ‘the Cheesecake factory’ gewandeld voor ons avondmaal. Jammer genoeg moesten we een uur en 10 minuten wachten voor we er konden gaan eten, zoals je wel merkt is ‘the Cheesecake factory’ heel populair in Californië, dus zijn we eerst nog maar iets gaan drinken. Het eten en de verse kaastaart achteraf zijn het wachten volledig waard! ’s Avonds zijn we naar een gezellig danscafé met muziek van de jaren ’90 gegaan. We waren aangenaam verrast dat dat zelfs bestond in Californië! Het was BIJNA hetzelfde als thuis uitgaan, alleen dan zonder alle bekende mensen. Gelukkig hebben we er wel nieuwe mensen leren kennen.
Zondag zijn we de dag begonnen met pannenkoeken in onze hostel. De mensen van het hostel hadden het pannenkoekendeeg gemaakt, en dan moest iedereen zijn eigen pannenkoeken bakken, wat we wel een leuk initiatief vonden. Tijdens het ontbijt hebben we enkele interessante gesprekken kunnen volgen van de andere mensen die in het hostel zaten, maar we konden hier niet te lang blijven zitten aangezien we op tijd moesten uitchecken. We hadden 's morgens al gezien dat het aan het regenen was, maar tegen dat we buiten gingen was dat gelukkig gestopt. Het was nog altijd wel koud, maar daar hebben we ons goed doorgeslagen (met zo goed als alle kleren die we bij hadden aan, was het nog te doen). Als eerste zijn we naar de ferry-plaats van Alcatraz (een gevangenis op een eiland, voor degenen die niet weten wat dit is) gereden. We wouden dit allebei heel erg graag doen, maar we hadden gezien dat we geen tickets meer konden kopen voor dit weekend. We wouden ons geluk toch beproeven en eens gaan horen of we Alcatraz toch nog konden bezoeken. Terwijl Britt in de auto aan het wachten was (want we stonden verkeerd geparkeerd...) was Christel gaan horen of nog tickets konden kopen. Ze hadden nog net twee plaatsjes op de wachtlijst, het enige probleem was dat het voor de laatste toer was, om 18u30 wat wel wat laat was. Maar dat hadden we er wel voor over. Nadat we de tickets hadden gekocht, zijn we naar de Fisherman's Warf gereden, een oude zeeliedenbuurt. Het leukste hieraan was Pier 39. Dit is een pier waar erg veel zeeleeuwen op houten paletten liggen. We hoorden ze al van ver en het was de moeite als we dichter bij kwamen. Allemaal grote, dikke beesten die over elkaar kruipen en sommigen waren zelfs aan het vechten voor hun plaatsje op de paletten. Het was een grappig zicht.
Daarna zijn we naar Lombard Street geweest. Hier heb je de bochtigste straat ter wereld. Het is maar een heel klein stukje straat, maar hier zijn (denk ik) 8 haarspeldbochten vlak achter elkaar. We zijn ook nog naar St Mary's Cathedral geweest. Dit is de grootste anglicaanse kerk aan de westkust, en de kerk lijkt op de Notre Dame in Parijs. Daarna zijn we nog eens over de Golden Gate Bridge gereden en erover gestapt, wat rondgereden in speciale wijken die we tegenkwamen, en de Coit Tower bezocht. Tegen dan was het ongeveer tijd om terug naar de ferry-plaats voor Alcatraz te gaan en te hopen dat we nog mee op de boot mochten. Na een tijd wachten mochten we uiteindelijk toch nog mee voor de laatste toer! En gelukkig, want het was echt de moeite! We kregen daar allemaal een koptelefoon voor de audiotour, waarbij er verschillende oud-gevangenen en bewakers vertelden over wat zij hebben meegemaakt in de gevangenis. Het was leuk om zo'n dingen te horen, zo konden we ons veel beter voorstellen hoe het leven in de gevangenis eraan toeging. Ze vertelden ook over de verschillende ontsnappingspogingen die er geweest zijn en over de moorden in de gevangenis.
Tegen dat we terug van het eiland naar de stad zelf gingen, was het ondertussen al donker en laat. Tegen dat we eindelijk echt konden vertrekken was het al 22u door en we hadden nog een terugrit van zo'n 6 uur voor de boeg. Op de terugweg zijn we nog langs Cupertino gepasseerd, aangezien hier de hoofdzetel van Apple is. Britt haar papa is grote fan, dus dat konden we zeker niet missen! Zo laat 's avonds was er niet veel meer te beleven, maar het is toch leuk dat we kunnen zeggen dat we daar geweest zijn! (sorry dat we geen t-shirt konden meenemen papa! ;) ).
Tegen kwart na 4 's nachts waren we dan eindelijk thuis, en we zijn direct gaan slapen aangezien we om half 9 ten laatste moesten opstaan om op tijd op het werk te geraken... Niet veel slaap dus!
Nu gaan we slapen, want we zijn heeel moe van dit vermoeiende maar heel leuke weekend!
Tot volgende week allemaal! XXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
