Tweede werkweek

Britt: De week was al een stuk interessanter dan de vorige. Toen ik dinsdag op kantoor kwam, bleek dat Clinton, één van de collega's, ontslag had genomen. Dit was wel handig voor mij, want nu heb ik zijn bureau gekregen en moet ik geen computer meer delen met Andrew. En ik heb niet alleen zijn bureau gekregen maar ook zijn parkeerplaats en een deel van zijn taken, dus niet langer contacten oplijsten!
Dinsdag mocht ik al ineens mee met Andrew naar de Broker Caravan, dat zijn open houses voor makelaars. We zijn samen met de koper en een vriendin naar twee huizen in de Hollywood Hills gaan kijken. Het eerste huis is van een celebrity (Jesse Metcalfe) geweest, dus dat was wel speciaal. Het was een prachtig huis met een geweldig uitzicht over Los Angeles, als ik het geld had zou ik het zelf gekocht hebben. Maar jammer genoeg heb ik geen 1,6 miljoen dollar... De buyer was echter niet helemaal overtuigd omdat ze het te klein vond. Ze wou graag nog een extra kamer voor het geval dat haar twee zonen tegelijk zouden komen logeren, wat nooit gaat gebeuren want de mannen praten al jaren niet meer met elkaar... Andrews motiverende speech om het toch maar te kopen ("Screw the boys, go get yourself a fabulous house") kon haar ook niet meteen overtuigen. Daarom zijn we nog naar een tweede, groter huis gaan kijken, maar dit huis was veel minder mooi en het had geen uitzicht. Dit heeft haar toch overtuigd om een bod te doen op het eerste huis - hopelijk wordt het aanvaard, dan maak ik ineens mijn eerste koop mee!
Woensdag ben ik mijn dag begonnen met het updaten van al Andrew zijn online profielen (facebook, twitter, ...), zodat deze allemaal dezelfde informatie bevatten. Minder spannend dan de vorige dag, maar nog wel leuk om te doen. In de namiddag kregen we een verzoek van een klant: hij wil een grond kopen om als investering te gebruiken en hij wil op deze grond aan High Density Housing doen (veel woningen op 1 grond, zodat het zoveel mogelijk opbrengt). Omdat Andrew en Nick hier niet zoveel van weten, kreeg ik de taak om hier research over te doen zodat we de juiste listings konden vinden voor de klant.
Donderdag kwam Andrew met de mededeling dat we verkeerd aan het zoeken waren, we hadden Small Lot Subdivisions nodig ipv High Density Housing (het verschil is dat High Density Housing vooral appartementsgebouwen zijn, en Small Lot Subdivisions is dat 1 stuk grond wordt opgedeeld in verschillende kleine loten en daarop worden dan afzonderlijke woningen gebouwd). Dus vanaf nu moest ik daar vanalles over opzoeken en in Excel een bestand maken om te kunnen berekenen of de investering rendabel zou zijn of niet... (not really my cup of tea, maar we doen ons best). Het was veel leeswerk, en daar ben ik toch de rest van de dag (en een deel van vrijdagnamiddag) zoet mee geweest.
Vrijdagvoormiddag mochten Christel en ik mee naar een meeting van allerlei belangrijke vastgoedmakelaars van Los Angeles. De meeting ging over 'performance coaching': hier in Amerika hebben de meeste makelaars een coach die hen helpt om hun zaak succesvol te maken omdat ze hier zo'n korte opleiding hebben. Dit was wel heel interessant: er kwamen enkele makelaars vertellen hoe zij in het vak terecht gekomen waren en hoe ze hun zaak zo succesvol hadden gemaakt. Verder waren er ook nog 2 makelaars die hun 'listing presentation' kwamen voorbrengen, dit is de presentatie die een makelaar geeft zodat de seller voor hen zou kiezen om hun huis te mogen verkopen. In de namiddag moest ik verder met mijn research over Small Lot Subdivision, want maandag moet ik hierover een kleine presentatie geven voor Andrew en Nick, zodat zij ook op de hoogte zijn van de belangrijkste informatie - spannend!
's Avonds kreeg ik nog een mail van Andrew en Nick om te bedanken voor het harde en goede werk. Dat was heel leuk om te horen, dan ben ik toch goed bezig!

Christel: Mijn week zag er als volgt uit. Dinsdag heb ik niet echt iets speciaals gedaan. Toch niet speciaal genoeg om jullie ermee lastig te vallen. Woensdag zijn we gestart met het bezoeken van een pand. Het pand dat Danny moet verkopen was deze keer een zeer modern huis is opbouw met een prachtige trap naar de voordeur en een zeer mooi uitzicht. De verkoper was een ontwikkelaar die ook iets verderop een stuk land had gekocht, met Danny als makelaar, en van plan was om nog meer te stukken grond op te kopen. Het is dus een zeer goede klant van Danny. Na het huisbezoek zijn we meteen een kijkje gaan nemen naar het stuk land en heeft de ontwikkelaar ons uitgelegd wat hij van plan was. Hier heb ik wat meer bijgeleerd over de zonering in Los Angeles. Ik weet niet precies wat alle letters betekenen maar bijvoorbeeld R1 is dat je er huizen op mag bouwen. Bij R2 mag je er ook wat commercieel bij bouwen,… enz. Daarna zijn we naar een pand gereden dat ook nog niet te koop stond. Maar Danny had van een buur gehoord dat de eigenaars gingen scheiden en dat ze het huis waarschijnlijk moesten verkopen. Er was niemand thuis dus Danny heeft zijn kaartje met contactgegevens achtergelaten. Stiekem was ik opgelucht dat er niemand thuis was want op één of andere manier vond ik dit onbeleefd.
Ook op donderdag zijn we meteen begonnen met een bezoek aan een eigendom. Deze keer was het een vrouw die haar (deel van het) huis wou verkopen (het was een duplex). Jammer genoeg kwam deze vrouw nooit opdagen en hebben we daar 20 minuten voor niks staan wachten. In die 20 minuten heb ik mn eigen wel ferm belachelijk gemaakt bij mijn baas. Hij had namelijk ontdekt dat hij gele puntjes op zijn hemd (op zijn schouder) had. Ik keek op mijn schouders, en ja ik had het ook. Dus ik lek aan mijn vinger en begin over de vlekken te wrijven in de hoop dat het eraf zou gaan. Danny keek heel vreemd naar mij dus ik vraag: you know what it is? (Want ik wist het niet). Waarop hij antwoord: Yeah it's bird poop. Voor degene die geen engels verstaan (oma's en opa's), ik heb dus aan mijn vinger gelekt om vogelpoep van mijn kleren te wrijven, voor de ogen van mijn baas. Over vrijdagvoormiddag heeft Britt al verteld. Dat ga ik dus niet herhalen. De namiddag was immers minstens even interessant als de voormiddag. Ik mocht mee gaan ‘doorknocken’. En ja als ik zeg 'doorknocken' dan bedoel ik huis per huis, deur per deur gaan aankloppen en op die manier proberen te achterhalen of iemand zijn huis wil verkopen. In het begin had ik hier geen goed gevoel bij. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten worden die verkooppraatjes aan deur bij ons namelijk als zeer vervelend en onbeleefd beschouwd. Ik voelde er mij ook niet helemaal gemakkelijk bij om mij zo op te dringen. Gelukkig kon ik met Danny van te voren een aantal keren oefenen zodat ik precies wist wat ik moest zeggen. Ik moest me voorstellen, de bewoners uitnodigen voor de ‘open house’ die we hadden georganiseerd in hun buurt, een flyer van het huis waar de ‘open house’ plaats zou vinden en Danny’s kaartje afgeven, de prijs erbij vermelden waarvoor we het huis willen verkopen ($ 1.140.000,00), vragen hoelang ze al in deze buurt wonen, vragen of ze wisten dat een huis in hun buurt zoveel waart kon zijn, vragen of ze wisten hoeveel hun huis waard is, vragen of ze het graag zouden weten (indien ja contactgegevens opschrijven) en tenslotte vragen of ze van plan zijn om hun huis in het kort te verkopen of of ze iemand kennen die hun huis wil verkopen of iets dergelijks. De eerste 2 huizen deden we samen en Danny deed het woord. Ik moest luisteren hoe hij het aanpakte en hoe hij op antwoorden inspeelde. Vanaf het derde huis moest ik het alleen doen. Ik vond het heel spannend maar al bij al viel het heel goed mee. De bewoners waren wonder boven wonder bijzonder vriendelijk en antwoordde gewoon op mijn vragen. Dit deden we anderhalf uur lang. Ik heb zelfs van 1 bewoner effectief de gegevens genoteerd om dat hij wou weten hoeveel zijn huis waard is. Hopelijk is het een potentiële verkoper. Achteraf gezien was best leuk en leerzaam om te doen. In België zou dit zeker niet de manier zijn. Danny zei me dat ik deze methode mee moest nemen naar huis maar ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik dan veel deuren in mijn gezicht dichtgeslagen zou krijgen. Zo zie je maar, de manier van werken van makelaars is hier veel agressiever dan bij ons, maar de de mensen gaan er hier ook beter mee om.

Buiten een helikopter die iets of iemand aan het zoeken/achtervolgen was met een licht (precies zoals op tv!!) en een stevige dame die in de grocery store een gevecht met de securityman gewonnen heeft, hebben we niet zoveel meegemaakt na het werk.

Het weekend volgt nog, maar nu zijn we te moe om verder te werken en willen we gaan slapen. Slaapzacht! x